Singulum Tırnağı
SİNGULUM TIRNAĞI
Anterior dişlerin lingual (singulum) yüzeyleri üzerine yerleştirilen tırnak tipleridir. Bu dişlerin lingual yüzeyleri eğimli olup, santral fossa veya marjinal kenar gibi anatomik oluşumlara sahip olmadıklarından, tırnakların yerleştirilmesi zordur. En büyük dezavantajı, tırnağın eğimli bir yüzey üzerine yerleştirilmesidir. Çünkü eğimli yüzey üzerindeki kuvvetler destek diş üzerinde lateral kuvvetler oluşturarak, dişin kaybına neden olurlar (Video 2-7).
Video 2-7. Anterior dişlerin lingual yüzeyleri eğimli olduğundan, tırnak yerleşimi zordur; çünkü kuvvetler eğimli yüzeylerde lateral kuvvetler oluşturur.
Kesiciler üzerine yerleşen tırnakların şekli ve boyutunu tayin etmede kök şekli, kök uzunluğu, dişin eğimi ve klinik kron-kök oranı değerlendirilmelidir. Santral ve laterale göre, kanin dişi tırnak yerleşimi için daha uygundur; ancak mevcut olmadığı zaman, tek bir kesicinin kullanımı yerine, birkaç kesici diş üzerinde birden fazla tırnak kullanılması tercih edilir.
Anterior dişlerin morfolojileri nedeniyle mine üzerinde singulum tırnak yuvası hazırlamak zordur. Dişetine yakın bölgelerdeki mine incedir ve gereken derinlikte bir tırnak yuvası hazırlanırken, dentinin açığa çıkma riski vardır. Maksiller kanin dişlerinde yeterli mineye sahip belirgin bir singulumun varlığında, uygun konturlu tırnak yuvaları hazırlamak mümkün olabilir (Şekil 2-8).
Ancak çoğunlukla restoratif bir işlemin uygulanması zorunlu hale gelir. Bunun dışında, karşıt arkla olan okluzyonu da dikkate alınmalıdır. Antagonist dişler singulum veya palatinal yüzeyine temas ettiğinde, tırnağa yer temin etmek amacıyla, singulumun aşırı kesimi yerine karşıt dişin yüksekliğinin azaltılması tercih edilir.
Mandibular kanin ve keserlerin lingual yüzeyleri, küçük veya çoğu zaman hiç olmayan singulumuyla, eğimli bir yapıya sahiptir. Bu durum singulum tırnak yuvası hazırlığını imkansız hale getirir.
Singulum tırnağını destekleyecek morfolojik özelliklere sahip olmayan anterior dişlerin lingual yüzeyleri kron restorasyonuyla değiştirilerek, tırnak yuvası uygun şekilde hazırlanabilir. Bu yöntem mandibular kanin dişlerinde daha sıklıkla kullanılır (Şekil 2-9).